God houdt blijkbaar van humor – anders kan ik mijn levensweg niet omschrijven. Dat ik predikant zou worden, stond echt niet op mijn lijst van droomberoepen als kind. 
Ik werd in 1961 geboren in het zuiden van Duitsland (Illertissen, zo’n 30 km ten zuiden van Ulm). De meerderheid in deze streek was rooms-katholiek, dus werd ook ik gedoopt omdat dit zo hoort. Mijn ouders hadden eigenlijk niets met het geloof – mijn vader had zelfs een zeer uitgesproken negatieve houding naar de kerk als instituut. Het was voor hem dan ook een schok toen hij hoorde dat ik na de HTS geen technische studie had gekozen maar theologie ging studeren in Zwitserland (Bazel). 

In 1990 verhuisden wij naar Kampen in verband met een promotiestudie in het Oude Testament. Mijn bijzonder interesse richtte zich op de verhouding van archeologie en Bijbel. In deze richting werkte ik dan ook na mijn promotie als PostDoc totdat ik een telefoontje kreeg van een beroepingscommissie met de vraag of niet wilde komen preken – ik had namelijk net een preekvergunning aangevraagd om ook in de Protestantse kerk te kunnen preken en belandde zonder mijn weten op een lijst van bijna afgestudeerde theologiestudenten. Om een lang verhaal kort te maken, op een gegeven moment werd het duidelijk dat ik gemeentepredikant zou worden. Zo verhuisden wij net voor de Kerstdagen 1998 met onze drie kinderen naar Marken. Een bijzondere tijd brak voor mij aan als gereformeerde gemeentepredikant.

In deze kerkgemeenschap mocht ik bijna twaalf jaar met veel plezier de adembenemende boodschap van Gods verlossende liefde in Christus voor jong en oud vertalen naar het hedendaagse leven. 

In 2010 werd ik beroepen naar de Hervormde Andreaskerk in Putten. Aan het begin zag ik wel tegen dat beroep op. Was het wel verstandig om als predikant met een Duitse achtergrond juist in Putten het evangelie te verkondigen? De gevolgen van de Razzia van Putten (1944) zouden toch ook vandaag nog voelbaar zijn?

Het was waarschijnlijk ook weer een ‘knipoogje’ van onze Heer om juist mij naar deze gemeente te brengen. Het bleek namelijk dat het evangelie van Christus de genezende kracht bezit om mensen met elkaar te verbinden en hen te bevrijden voor een leven in de kracht van de verzoening. 

In de zomer van 2020 – dus midden in het coronatijdperk waar kerkelijke contacten alleen online mogelijk waren – bereikte mij de roeping naar Eindhoven. Enthousiast waren wij in het begin niet. Verhuizen naar Noord-Brabant? Onder de grote rivieren? Weg van de Veluwe? Wij hadden het eigenlijk prima naar onze zin in Putten – en (bijna) elke predikant denkt dat hij niet gemist kon worden. Onze Heer wist ons echter te motiveren een geliefde gemeente los te laten en vol vertrouwen te gaan werken in een behoorlijk andere kerkelijke zetting. Sinds 4 juli 2021 ben ik dus verbonden aan de Protestantse Kruispuntgemeente. 

Omdat ik zelf niet christelijk opgevoed ben, vind ik het belangrijk dat mensen die om wat voor redenen ook vervreemd zijn van het evangelie onze kerkdiensten als helder, warm en uitnodigend ervaren. Ik vrees niets zo zeer dan dat mensen de boodschap van de Bijbel als saai en oppervlakkig ervaren. Het evangelie verandert mensen – daar geloof ik heilig in. Daarom ga ik met veel blijdschap voor in de erediensten en probeer in diverse bijeenkomsten de relevante rijkdom van de Bijbel toegankelijk te maken. Mijn omgang met de Bijbel is gedragen door een passie voor Christus en het besef dat het christelijk geloof op veelkleurige wijze beleefd kan worden. 

Ik ben ervan overtuigt dat geloven en denken elkaar stimuleren. Levend geloof is geen blind geloof. Een geloof dat geboren werd door het horen van het Woord (Rom. 10:17) verlangt ernaar God beter te leren kennen omdat Hij zich door de Bijbel aan ons voorstelt. Wij hebben echter gedegen ondersteuning nodig voor het verkennen, verwonderen en verwoorden van wat God gezegd heeft en wat dit betekent voor ons leven. Daar zet ik mij voor in hier in Eindhoven of aan de Theol. Hogeschool Bazel waaraan ik sinds 2009 verbonden ben als docent Oude Testament. 

Daarnaast ervaar ik het als een voorrecht om in persoonlijke gesprekken naar mensen te luisteren, goede vragen te stellen en voor hen te bidden. Daarin delen wij de liefde van Christus.

Soms heb je iemand nodig met wie je bepaalde dingen wilt bespreken – over je geloof of je twijfels, over je toekomstplannen of juist de pijnpunten van je leven. Misschien heb je vragen naar aanleiding van een preek of een onderwerp van de Bijbelacademie. Of je wilt gewoon iemand die voor jou of jouw situatie bidt.

Schroom niet om aan de bel te trekken. Voor jou maak ik tijd vrij. Of je loopt met mij mee het bos in of door de hei – ik heb beweging nodig (schijnt goed voor mijn rug te zijn).

Ik laat me ook graag uitnodigen om ergens te spreken over onderwerpen rondom Bijbel en archeologie. Gewoon doen.

ds. Werner Gugler
5591 DB Heeze
Vullinghspark 6